Pismo Svijetu
Dragi moji,
koji živite u tami
pored svih svjetala modernoga doba,
koji toliko trčite za vremenom
i materijalnim stvarima,
koji ste u dubini duše nesretni i tužni
a da ni sami ne znate zašto,
koji mislite da time postižete
ono što vam je potrebno,
jer vam je drugi tako rekao,
koji jednostavno ne znate za bolje,
kojima nikad nije dosta ovozemaljskih stvari,
kojima vam je srce otvrdnulo s vremenom
i postali ste okrutni prema vlastitom bratu,
kojih vas jednostavno nije briga
ni za sebe ni za drugoga,
koji nosite tuđi teret i radite kao robovi
ne bi li pojedince iznad sebe još više obogatili,
koji tlačite i maltretirate slabe,
koji kradete i ubijajate
ne bi li uzeli ono što još nemate,
koji volite sebe iznad svega,
koji mislite da se novcem može sve kupiti,
koji trčite u ekstreme da bi se osjećali živo,
koji plačete i ne vidite dalje od nožnoga prsta,
koji nemate snage za borbu,
koji nemate volje za budućnost,
koji od tuge ne vidite druge,
kojima je srce slomljeno jedan put previše,
koji srljate u grijeh zato što to i drugi čine,
koji se odajete porocima
da izbijete osjećaj praznine iznutra,
koji hrlite u probleme i gradite nove,
a ne stvarate riješenja,
kojima crni oblak iznad glave ljeva,
i sunce sjajno nikada na sine,
koji pokušavate objasniti formulama emocije i misli,
i logikom i zdravim razumom
sve što je sveto,
koji pišete i slavite velike ljude
i njihova velika djela,
koji živite život linijom manjeg otpora,
koji ste se pomirili sa stvarima
jer se tu više ništa ne može učiniti,
koji ste postali zatvorenici svojih umova
i robovi svojih osjetila,
koje vode niski nagoni
i štujete životinju u drugima,
koji mislite da je smrt kraj svega,
i vjerujete da je sve to loša karma,
koji se nadate ubrzo novom početku
u kojem ćete početi sve iznova,
koji ste odbacili bližnjega
u trenutcima njegove najveće patnje,
koje vas je snašla sva bolest svijeta
pa i dalje vam nije pomogla da nešto shvatite,
koji ste probali sve i poslušali svakog
ali i dalje niste našli smisao,
koji ste vidjeli užas terora
i najgore iz čovjekove prirode,
koji u sebi nosite neizbrisive terete
nekog minulog doba,
koji tražite osvetu
jer su vam dirnuli sveto,
koji ste pokopali svoje sinove i kćeri
i slomljena ste srca,
koji ne vidite izvor dobrote
ni u supružniku ni u djeci,
koji bi pokrenuli revoluciju života
al ne znate kako,
koji bi vrištali od tišine
a ugasili buku,
koji se skivate iza maski
i ne pokazujete pravo lice,
koji vrijeđate jer ste bili povrijeđeni,
koji silujete jer ste bili zlostavljani,
koji ne tražite mir
jer pravi mir se više ne može naći,
koji ste očajni, utučeni, uplakani i jadni,
koji zavidite svome prijatelju
jer je pronašao sreću,
kojima vam je ovaj život
jednostavno previše ili premalo
koji mislite da je Bog davno
ostavio Svoju djecu
ili ih je jednostavno zaboravio
kažem vam ovo:
“Vremena ima još jako malo
A znaci su kraja jasni ko slike.
Srce mi se slama vidjeti vas slijepe
Pa anđele šaljem da vam osvijetle put.
Vratite se Ocu djeco Moja mila
jer tu u Mome krilu
tu vam je dom.”
Frano Ožbolt