20. (2) TAJ JEDAN BOG JE SÂMA SUPSTANCA I SÂMA FORMA, A ANĐELI I LJUDI SU SUPSTANCE I FORME KOJE SU PROIZAŠLE IZ NJEGA. U ONOJ MJERI U KOJOJ SU ONI U NJEMU I ON U NJIMA, U TOJ ISTOJ MJERI SU ONI NJEGOVA SLIKA I (NJEGOVO) NALIČJE.
Pošto je Bog Biće/Bît, On je također i supstanca, jer ako Biće/Bît nije supstanca, onda je ono zamišljen entitet (ili ‘plod mašte’), pošto je supstanca entitet koji opstoji (ili ‘pošto je supstanca opstojeće biće/opstojeća bît’). Onaj koji je supstanca mora također biti i forma, pošto je supstanca bez forme zamišljen entitet (ili ‘jer ako supstanca nije u formi onda je plod mašte’). Oboje (i supstanca i forma) se stoga mogu pripisati Bogu, ali pod uvjetom (ili ‘u tom smislu’) da je On jedina, stvarna/istinita/prava, i prvotna Supstanca i Forma. U knjizi ‘Anđeoska mudrost u svezi Božanske ljubavi i mudrosti’ (izdanoj u Amsterdamu 1763) je bilo dokazano da je ta forma stvarna/istinska Čovjekova Forma, što će reći, Bog je pravi/istinski Čovjek, i sve Njegove karakteristike su beskonačne; tamo je isto tako bilo ukazano kako su anđeli i ljudi supstance i forme stvorene i uređene na takav način da bi u sebe mogli primiti Božansko koje utječe/uplivava u njih putem nebesa (ili ‘kroz nebesa’). U Knjizi Postanka/Stvaranja se oni stoga (ili ‘zbog toga’) nazivaju Božjom slikom i naličjem (Postanak 1:26, 27); a na drugim mjestima se nazivaju ‘Njegovim sinovima’ i ‘začetima/rođenima od Njega’. U nastavku ove knjige će biti opširno (ili ‘u potpunosti’) dokazano da čovjek, u onoj mjeri u kojoj živi pod Božjim vođstvom/smjernicama/upravom, što će reći, ako sebi dozvoli da ga vodi (ili ‘da njime upravlja, da mu daje smjernice’) Bog, postaje u svojim unutrašnjostima sve više i više Bogu nalik (ili ‘slika Božja’).
[2] Da ljudski umovi nisu formirali ideju (ili ‘da se u ljudskim umovima nije začela ideja’) o tome kako je Bog prva supstanca i forma, te da je Njegova forma istinska Čovjekova forma (ili ‘a o Njegovoj formi da je ona istinska Čovjekova forma’), oni bi jako lako propali u fantastične, prikazi-nalik ideje o Samom Bogu, čovjekovim počecima i stvaranju svijeta. Oni ne bi mogli izbjeći mišljenje o Bogu kao o prvobitnoj prirodi svemira (ili ‘oni ne bi imali o Bogu drugačije mišljenje nego da je On priroda svemira u njezinim prvim počecima’), te dosljedno tome kao prirodnom prostoru (expanse), ili kao nečemu što je prazno i poput ništavila (ili ‘kao o praznini i ništavilu’). Oni bi razmišljali kako je čovjek nastao kao posljedica slučajnog gomilanja atoma, pretvarajući se u ljudski oblik; o stvaranju svijeta, da duguje svoje supstance i forme geometrijskim točkama i linijama, koje su, pošto im nedostaje karakteristika, u sebi nepostojeće. U slučaju takvih ljudi sve što ima veze sa crkvom je poput rijeke Styx (u Grčkim mitovima, rijeka kojom su duše umrlih plovile do podzemlja) ili pak poput tame Tartara (podzemnog svijeta).’
